Ostatnie dzieło mistrza

"Być może krążą już gdzieś w cieniu nieznani nam jeszcze olbrzymi, gotowi usiąść na naszych ramionach, ramionach karłów"
Umberto Eco teksty do "Na ramionach olbrzymów" pisał przez prawie 15 lat. Poświęcone są: filozofii, literaturze, estetyce, etyce i środkom masowego przekazu. Czyli wszystkiemu Co Eco, tak sobie umiłował. Zawiła historia naszej cywilizacji, skandale i problematyczni bohaterowie. Spiski i wielka proza. Sztuka tworzona przez duże S.
Ostatnie wielkie dzieło mistrza — Studium historii kultury masowej.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zawód.... powieściopisarz

       Rzadko zdarza mi się, abym z takim utęsknieniem czekała na premierę książki. Właściwie, to rynkowe świeżynki szczególnie mnie nie pociągają. Zdecydowanie wolę dać się prowadzić przypadkowi. W księgarni wybieram pozycje, które mnie zaintrygują. Haruki Murakami już od kilku lat należy do moich ulubionych autorów. I od tamtej pory zastanawiam się, właściwie dlaczego?          "Zawód: powieściopisarz" intrygowała mnie z jednego prozaicznego powodu. Tak jak 90% ludzkości chciałabym napisać książkę. Kolejny raz, liczyłam na to, że ktoś poda mi na tacy "złote wskazówki" dzięki, którym posiądę tajemnicę pisania genialnych powieści. Na takie objawienie liczyłam też, czytając "Pamiętnik rzemieślnika" Stephena Kinga. Drogi na skróty jednak nie ma.        Ostatnia książka Murakamiego to zbiór napisanych na przestrzeni kilku lat esejów. Choć autor przedstawia w nich swoje przemyślenia na temat pisarstwa i samej pracy autora, to jak sam stwierdza w posłowiu,
Czytaj więcej

Prawdziwe osy

Obraz
„The Wasp Factory” to jedna z książek, które po prostu robią wrażenie. Nie da się być wobec niej obojętnym. Albo czytamy ją do końca, połykając stronę za stroną, albo zostawiamy po pierwszym zamordowanym futrzaku. Brutalna i bezpośrednia wprost kipi przemocą, od której czasem, aż się krzywiłam. Jednak nie bez kozery zaliczana jest przez dziennik „The Independent” do 100 arcydzieł literatury XX wieku, „BBC” też ją na swoją listę wciągnęło. Powód jest prosty. Dobra książka, nie musi być napisana wysublimowanym językiem, przy którym mamy ochotę sięgnąć po słownik wyrazów bliskoznacznych i tłumaczyć całe ustępy, jednak się wstydzimy, bo jak to tak, nie bardzo rozumieć co się czyta. Dobre książki, to nie tylko te, które opowiadają o heroizmie i uczuciach z kategorii „te wyższe” i do literatury pięknej tym samym przypisane, niczym na zasadzie prawa krwi. „Fabryka os” przełamuje tabu. Trudna rodzinna relacja, brak akceptacji i potrzeba przynależności. Nienawiść do kobiet i na
Czytaj więcej

Wyrafinowana hipokryzja - czyli, jak bawił się nowojorski establishment.

Obraz
Latem lubię wracać do klasyki. Czasów, kiedy powieść cieszyła się estymą. A gdy używam już tak wyrafinowanych określeń, to przed oczami mam powieść o hermetycznej klasie wyższej XIX-wiecznego Nowego Yorku. „Wiek niewinności” to nagrodzona w 1921 roku Pulitzerem najwybitniejsza powieść Edith Wharton. Hrabina Ellen Olenska wraca do Nowego Yorku po nieudanym małżeństwie z polskim arystokratą. Najpra wdziwsza femme fatale swoich czasów, wywołała niemały skandal, odejściem od męża brutala i powrotem na łono amerykańskiej rodziny. Aspirujące do miana arystokratycznych, nowojorskie elity ledwie uniosły się, po takim obyczajowym policzku. Klasy próżniacze lubią wprowadzać w swoje stęchłe od nudy żywoty, nieco polityki, by ich zmanierowane bagienko, zaczęło nieco bulgotać. Subtelnie skonstruowane portrety psychologiczne i wątek miłosny, godny pruderii swojej epoki. "Wiek niewinności" pozostawia czytelnikowi niedosyt, pozwala mu wciągnąć się w fabułę i zacząć kibicow
Czytaj więcej